The Lost Girl
The Lost Girl
It was Halloween morning. I went to school with my costume. Everyone had a costume. Everyone was there, except Stella. I called her, I texted her, but she didn’t see it.
Hours later, I was scared for her. No one knew where she was and no one wanted to know. In biology class (I hate biology because they are boring), I found a way to sneak out. So I could have time to look for Stella.
It was afternoon and there were scary, really really scary houses. I started to run. I was so scared. I tried to go home. But then I remembered: I sneaked out to find Stella. I went to her house.
The door was open, so I just went inside. I saw her. She was on the floor… I knew she wasn’t sleeping. I tried to do CPR, but she wasn’t waking up. So I had to do something. She was my best friend!
So I went to the hospital with her. The doctor said “I’m sorry, she passed away.” I didn’t hear so well, or I didn’t want to hear. I said, “Wait, what? Doctor, are you serious? I’m not joking, please tell me doctor! Please I can’t lose her! Please tell me that it was a joke!” He looked so serious. Then I started to cry. I cried a lot.
Then I went to my favorite park. Actually, it wasn’t my favorite park, it was me and Stella’s favorite park. I couldn’t help myself and started to cry again. It was still school time, so I took the school road.
In my school’s street, I saw Stella. Oh, I was so scared. I thought that she had already passed away. I screamed. I said, “B-but y-you were d-dead! How y-you are s-still a-alive?” then she said, “What! No! I have a twin sister. She looks exactly like me…”
“Oh, I’m glad that you are alive, but your sister is….” I said. She added: “I know, they called me.” I said, “Are you not sad?” “Of course, I lost my only sister. But I knew she was going to…” she tried to finish her sentence.
But I said “No! Please don’t say that word.” she said “Ok then but I knew she was going to ***. Because she had…” she looked a little nervous. Then she added, “A big problem with her heart. We knew that um, she couldn’t make it, um, of course we, um, we are so sad.” Then she started to cry. But she wasn’t acting. Right? Her sister just passed away, it was a real crying, right? She said, “I-I have to go, see ya later girl!” I knew something was wrong, but what was that thing?
After that day, it was almost midnight, and I couldn’t sleep. Because it was something weird in my head. I went outside. The streets were scarier than the morning. I shouldn’t scream because it was midnight.
I went to Stella’s favorite park. I saw Stella right there. Behind the tree. I covered my mouth with my hand because I was going to scream. “Are you serious you creep!” I shouted. Then I remembered: it was midnight and I was shouting. I started to whisper with a little mad voice, “What are you doing!? It’s midnight! I was… Ugh nevermind! Tell me what were you doing”
I knew that she was a little scary or weird, but this was… I couldn’t trust her anymore. She was acting so weird. I thought that she would kill…No, no, no, no, she was Stella’s sister, she wouldn’t do something like that. Right?
“Oh, I, I was… Um, I have to go!” she said. “No, you are not going anywhere!” I whispered. I was really scared. But I had to solve this problem. “Tell me the truth! Now! I know you were acting weird, but this is too much! What are you doing at the park in MIDNIGHT!?” I asked her with a really really mad, but quiet voice. “I’m not Stella…” she started to talk. She wasn’t Stella?! Then she continued, “Um, so, to be honest, I lied. My name is Joenna. I’m the sister of Stella. She died. She died because…” I knew something was coming. Something that would scare me, and something that would be a bad, really really bad thing.
She seemed very nervous. She added, “I-I ki… I killed her with a medicine that has poison in it. I am a serial killer. Please don’t tell anyone.” She was a serial killer? I was talking with a serial killer. Oh my god, I wanted to run, but tomorrow, I was going to tell the police that she was a killer. So I stayed and asked “How did you start killing people?” I didn’t know why, but I was a little relaxed. Wait, how did I relax? My best friend was dead. I wanted to cry, but I couldn't because it was midnight! Then I remembered; I could prove that she was a killer. I had my phone near me. I said, “Oh, wait! Before you tell me, I have to go to the restroom. Don’t go anywhere, if you try to escape me, I’ll call the police and say ‘Joenna Adam is a serial killer.’ I know everything. I can tell anyone whenever I want. Do not run away, stay here!” I went to the toilet to get ready with my phone’s camera. I went back to the park. She was still there. I was recording. “Yup, you can tell me now, how did you start killing people?” I said.
She said, “Um, so one day, our parents went on a vacation. But before they went, my mom said ‘Joenna, please find another hobby until we come. I want you to have fun with it. Like gardening, playing, reading, and doing homework… Please choose a hobby, a different hobby.’ I was playing too many video games and I liked killing people in video games, so they had to start over. But then I wanted to know the feeling about killing people in real life. So I killed my sister, you know her as Stella. Then I thought a lot and it was…” I didn’t let her to finish her sentence. I said, “Why did you just kill your own sister, and what do you mean by ‘you know her as Stella’ her name is Stella right? Wait! She told me that she has secrets, and she said ‘I'll tell you when we become really good friends. On Halloween.’ Do you think that she meant this?” She continued: “Let me finish my sentence first. I thought a lot, and I promised myself not to kill people. I promised myself to kill only bad people. Just like Josephine.”
I was surprised. Who the heck was Josephine? Why Joenna was saying that Stella was a bad person? Why did she kill her? I had a lot of questions. I couldn’t help myself and asked her, Joenna. “Who is Josephine?” She said, “Oh, you know her as Stella. She lied to everyone. She was going to tell you yesterday. But I killed her. You know what, she killed our parents! I couldn’t even say bye to them. I wanted to get revenge, so I killed her! She started to cry while she was saying ‘she killed our parents’ “Joenna, do you have any friends?” I asked. “No,” she said. “Why?” she added. “If you want to, I want to be friends with you.” She said ‘ok’. I knew she was happier.
Years later, the school chose us for being really good best friends. We lived happily ever after.
KAYIP KIZ
KAYIP KIZ
Cadılar Bayramı sabahıydı. Kostümle okula gittim. Herkesin bir kostümü vardı. Stella dışında herkes oradaydı. Onu aradım, mesaj attım ama görmedi.
Saatler sonra onun için korkmuştum. Kimse onun nerede olduğunu bilmiyordu ve kimse bilmek istemiyordu. Biyoloji dersinde (sıkıcı oldukları için biyolojiden nefret ediyorum) gizlice kaçmanın bir yolunu buldum. Böylece Stella'yı aramaya zamanım olacaktı.
Öğleden sonraydı ve korkutucu evler vardı, gerçekten çok korkutucu evler. Koşmaya başladım. Çok korkmuştum. Eve gitmeyi denedim. Ama sonra hatırladım ki Stella'yı bulmak için gizlice dışarı çıkmıştım. Onun evine gittim.
Kapı açıktı, o yüzden içeri girdim. Onu gördüm. Yerdeydi... Uyumadığını biliyordum. CPR yapmaya çalıştım ama uyanmıyordu. Bu yüzden bir şeyler yapmam gerekiyordu. O benim en iyi arkadaşımdı!
Bu yüzden onunla birlikte hastaneye gittim. Doktor “Kusura bakmayın, onu kaybettiki” dedi. Pek iyi duyamadım ya da duymak istemedim. Ben de "Bekle, ne? Doktor, ciddi misiniz? Şaka yapmıyorum, lütfen bana bir şaka söyleyin bana doktor! Lütfen onu kaybedemem! Lütfen bana bunun bir şaka olduğunu söyleyin!” Çok ciddi görünüyordu. Sonra ağlamaya başladım. Çok ağladım.
Daha sonra en sevdiğim parka gittim. Aslında burası benim en sevdiğim park değil, benim ve Stella'nın en sevdiğimiz parkıydı. Kendimi tutamadım ve tekrar ağlamaya başladım. Hala okul zamanıydı, bu yüzden okul yolunu tuttum.
Okulumun sokağında Stella'yı gördüm. Çok korktum. Onun çoktan öldüğünü sanıyordum. Çığlık attım. Dedim ki, "A-ama sen ö-ö-ölmüştün! Sen nasıl hala hayattasın?” sonra şöyle dedi: “Ne! Hayır! İkiz bir kız kardeşim var. Tam olarak bana benziyor…”
"Yani, hayatta olduğun için mutluyum ama kız kardeşin..." dedim. Şöyle ekledi: “Biliyorum, beni aradılar.” "Üzgün değil misin?" dedim. “Elbette tek kız kardeşimi kaybettim. Ama şey olacağını biliyordum...” cümlesini tamamlamaya çalıştı.
Ama ben "Hayır! Lütfen o kelimeyi söyleme." “Tamam o zaman ama onun ********* biliyordum. Çünkü o..." biraz gergin görünüyordu. Sonra ekledi: “Kalbinde büyük bir sorun vardı. Bunu başaramayacağını biliyorduk, tabii ki biz, ımm, çok üzgünüz” Sonra ağlamaya başladı. Ama oyunculuk yapmıyordu. Değil mi? Kız kardeşi az önce vefat etmişti, gerçekten ağlıyordu, değil mi? "Gitmem lazım, sonra görüşürüz kanki!" dedi. Bir şeylerin ters gittiğini biliyordum ama o şey neydi?
Sonraki gün neredeyse gece yarısıydı ve ben uyuyamıyordum. Çünkü kafamda tuhaf bir şeyler vardı. Dışarı gittim. Sokaklar sabahtan daha korkutucuydu. Çığlık atmamalıydım çünkü gece yarısıydı.
Stella’nın en sevdiği parka gittim yine. Orada Stella'yı gördüm. Ağacın arkasında. Çığlık atacağımı hissettiğim için elimle ağzımı kapattım. “Ciddi misin seni tuhaf!” diye bağırdım. Sonra hatırladım: gece yarısıydı ve ben bağırıyordum. Kızgın fakat sessiz bir şekilde fısıldamaya başladım, “Ne yapıyorsun!? Şu an gece yarısı! Ben... Amaann boşver! Söyle bana ne yapıyordun?''
Biraz korkutucu ya da tuhaf olduğunu biliyordum ama bu... Artık ona güvenemezdim. Çok tuhaf davranıyordu. Kardeşini öldürmüş olabileceğini… Hayır, hayır, hayır, hayır, o Stella'nın kız kardeşiydi, öyle bir şey yapmazdı. Değil mi?
"Am, şey ben, ben... ee, gitmem gerekiyor!" dedi. "Hayır, hiçbir yere gitmiyorsun!" diye fısıldadım. Gerçekten çok korkmuştum.Ama bu sorunu çözmem gerekiyordu. "Bana gerçeği söyle! Şimdi! Tuhaf davrandığını biliyorum ama bu çok fazla! Parkta gece yarısı ne yapıyorsun!?” Ona gerçekten çok kızgın ama sessiz bir sesle sordum. “Ben Stella değilim…” konuşmaya başladı. O Stella değil miydi? Sonra devam etti, “Emm, dürüst olmak gerekirse yalan söyledim. Benim adım Joenna. Ben Stella'nın kız kardeşiyim. O öldü. Öldü çünkü..." Bir şeyin geleceğini biliyordum. Beni korkutacak bir şey ve kötü, gerçekten çok kötü bir şey olacak bir şey.
Çok gergin görünüyordu. “Ben-ben onu ö… Onu içinde zehir olan bir ilaçla öldürdüm. Ben bir seri katilim. Lütfen kimseye söyleme." diye ekledi. O bir seri katil miydi? Bir seri katille mi konuşuyordum. Tanrım, kaçmak istedim ama yarın polise onun bir katil olduğunu söyleyecektim. Ben de kaldım ve “İnsanları öldürmeye nasıl başladın?” diye sordum. Nedenini bilmiyordum ama biraz rahatlamıştım. Bir dakika, nasıl rahatlamıştım? En yakın arkadaşım ölmüştü. Ağlamak istedim ama gece yarısı olduğu için yapamadım! Daha sonra hatırladım; Onun bir katil olduğunu kanıtlayabilirdim. Telefonum yanımdaydı. "Bi’ dakika, bekle!" dedim. “Sen bana söylemeden önce tuvalete gitmem gerekiyor. Hiçbir yere gitme, eğer benden kaçmaya kalkarsan polisi ararım ve 'Joenna Adam bir seri katildir' derim. Her şeyi biliyorum. İstediğim zaman herkese anlatabilirim. Kaçma, burada kal!” Telefonumun kamerasıyla hazırlanmak için tuvalete gittim. Parka geri döndüm. Hala oradaydı. Kayıt yapıyordum. “Evet, şimdi bana söyleyebilirsin, insanları öldürmeye nasıl başladın?” dedim.
Şöyle dedi: "Bir gün ailelerimiz tatile çıktı. Ama onlar gitmeden önce annem bana 'Joenna, lütfen biz gelene kadar başka bir hobi bul' dedi. ‘Bununla eğlenmeni istiyorum. Bahçeyle uğraşmak, oynamak, okumak ve ödev yapmak gibi... Lütfen bir hobi seç, farklı bir hobi.' Çok fazla video oyunu oynuyordum ve video oyunlarında insanları öldürmek hoşuma gidiyordu, bu yüzden baştan başlamak zorunda kalıyorlardı. Ama sonra gerçek hayatta insanları öldürmenin nasıl bir duygu olduğunu bilmek istedim. Ben de kız kardeşimi öldürdüm, onu Stella olarak tanıyorsun. Sonra çok düşündüm ve...” Cümleyi bitirmesine izin vermedim. Dedim ki, “Neden kendi kız kardeşini öldürdün ve 'onu Stella olarak tanıyorsun' derken neyi kastettin? Adı Stella, değil mi? Bekle! Bana sırları olduğunu söylemişti ve 'Gerçekten iyi arkadaş olduğumuzda sana anlatacağım' dedi. ‘Cadılar Bayramında.' Sence bunu mu kastetmişti?” Cümlesine sözünü kestiğim gibi devam etti: “Önce cümlemi bitireyim. Çok düşündüm ve insanları öldürmeyeceğime kendime söz verdim. Kendime sadece kötü insanları öldüreceğime söz verdim. Tıpkı Josephine gibi.”
Şaşırmıştım. Josephine de kimdi? Neden Joenna öyle diyordu? Stella'nın kötü bir insan olduğunu mu söylüyordu? Onu neden öldürdü? Kafamda bir sürü soru vardı. Kendime engel olamadım ve ona Josephine'i sordum. "Josephine kim?" “Aslında, onu Stella olarak tanıyorsun. Herkese yalan söyledi. Dün sana anlatacaktı. Ama onu öldürdüm. Bilmiyorsun belki ama o ailemizi öldürdü! Onlara veda bile edemedim. İntikam almak istedim, o yüzden onu öldürdüm!” 'Anne-babamızı öldürdü' derken gözleri doldu. "Joanna, hiç arkadaşın var mı?" Diye sordum. "Hayır" dedi. "Neden?" diye ekledi. "Eğer sen de istersen, seninle arkadaş olmak isterim." dedim 'Tamam' dedi. Onun daha mutlu olduğunu biliyordum. Yıllar sonra okul bizi çok iyi arkadaşlar olduğumuz için seçti. Sonsuza kadar mutlu yaşadık.
Hoş Bir Gece
Hoş Bir Gece
Bir kış akşamıydı. Balo salonunda çok fazla kişi vardı. Herkes çok eğleniyor gibiydi. Zarif elbiseler giyilmiş, şık smokinler göze çarpıyordu. Balo, bulunduğumuz yılı 1984 gibi gösteriyordu. Ev sahibi ailem olduğu için ben de ev sahibi sayılıyordum. Bana verilen görev ise her misafirin yanına gidip bir şeye ihtiyaçları var mı yok mu onu öğrenmekti.
İçimde baskın ama dışarıya zarif gösterdiğim bir heyecan vardı. Yaklaşık yüz-yüz elli kişi vardı. Sadece dokuz yaşındaydım diye bana hiç görev verilmeyeceğinden korkmuştum. Ama annem bana uygun bir görev bulunca hiç tereddüt etmeden kabul etmiştim. Aslında sosyalleşmek için güzel bir görevdi. Ayrıca bir istekleri varsa yerine getirmek daha da eğlenceliydi.
Ancak annem herkese güzel ve zarif bir kadın gibi görünse de, ikramiyelerden aldığımda ev sahibiyim diye kızacak bir kadındı. Ara sıra gıcık oluyordum, ama belli etmiyordum. Annem anlayabiliyordu ve sonra ikimiz birbirimize kendi içimizde tirip yapıyorduk. O akşam balo muhtemelen gece on ikiye kadar sürecekti. Ben de Cindirella gibi saat on birde yatağa kaçacaktım.
Saat akşam dokuz buçukta misafirleri kontrol etmeyi bitirmiş ve sıkılmaya başlamıştım. Fark edilmeden üst kata çıkıp kütüphaneden Cindirella kitabımı aldım. Cindirella en sevdiğim kitap olduğu için her gece sıkıldığımda veya yatmadan önce onu okurdum.
“Daha sonra Cindirella bahçesine çıktı. Baloya gidemediği için hala çok üzgündü.” Kitabı orada bıraktım. Biraz hava almak için bahçeye çıktım. Ondan sonra yanıma yaşlı bir kadın geldi. Baloda yüz elli kişi olduğundan herkesin yüzünü hatırlamam pek de mümkün değildi, ve onun suratını da hatırlayamadım. “Merhaba küçük kız” diye söze başladı. Normalde yabancılarla konuşmam yasaktı ama balodaki bütün herkesle konuşmuştum onun için sorun yoktu.
“Sana bir şey söyleyeceğim. Ara sıra kimse fark etmezken annenle küçük didişmelerini görüyorum ve bununla ilgili tek bir şey söyleyeceğim: anneler korumacıdır. Senin annen de bütün bunları seni korumak için yapıyor.” diye ekledi. Daha sonra karanlık ve kasvetli gökyüzünde garip bir şekilde adım yankılandı: Melina! Melina! Uyan! Ne yapıyorsun uyan hadi!
Bir anda gözümü açtım. Kafamı kollarımın arasında ve kollarımı da en son Cindirella’yı okuduğum masanın üstünde buldum. Sanırım uyuya kalmıştım ve annem bana kızıştı. Peki ya yaşlı kadın? Bana ne demeye çalışmıştı? Sanırım uykumda kendi kendime mesaj vermiştim.
Anneme sarılasım geldi. Sarıldım da. O da bana geri sarıldı. Saat gece onu iki geçiyordu ve çok yorulmuştum. “Yaklaşık iki saat sonra geri sayacağız, ondan sonra ise hediyeleri açacağız.” dedi annem. Doğru ya, bu balo her yıl yaptığımız yıl başı balosuydu. “Odandan hediyeleri aşağıya benim mi getirmemi istersin sen alır mısın?” diye ekledi annem. Sanki biraz fazla yumuşak davranıyordu. Odamdan hediyeleri alıp geldim. Herkes birbirine hediyeleri verdi.
Gece on ikiyi otuz bir geçe yatağa girdim. Herkes gitmişti tabii. Annem odama iyi geceler demek için geldi. Annem bana dedi ki, “Kafan biraz dağınık biliyorum, ve yaşlı kadını düşündüğünü de biliyorum. Aklını okuyamıyorum ama yaşlı kadın bana da geldi. Rüyamda değil, gerçekten geldi. Ama bugün iyi iş çıkard.....” sanırım o zamana çoktan uyumuştum. Kadının hala kim olduğunu merak ediyordum ama o gece buna zamanım yoktu: uyumaya kafa yormayı tercih ettim... Ancak, bence çok güzel bir geceydi... Kendime söz verdim: bir daha asla ama asla unutmayacağım.
